Andrea en Mark go Surinam!
Door: Marcel
Blijf op de hoogte en volg Marcel
11 Maart 2007 | Suriname, Paramaribo
Eelt is op de voeten gekweekt, kuiten zijn gespierd, de huid is gebruind, de pijn is geleden, de jungle is zeker niet vermeden. Afgelopen 2 weken had ik bezoek van mijn schwester Antje D en Marreggk. Jawel hoor.
Ze vertrekken vanaf Schiphol, Amsterdam en landen een halfuur eerder dan gepland, want ze hadden wind mee, op Surinaamse bodem. De airport van Suriname is een tikkeltje kleiner dan die van Amsterdam en ze stappen het vliegtuig uit de warme lucht komt hun tegemoet en wandelen over de landingsbaan richting de douane. Eenmaal binnen stort de hemel zijn overtollig water op het dak van het inchecken en koffers ontvangen. Suriname wast de stress van de bakra’s en geeft ze een regenbui zoals Suriname ze graag en vaak geeft.
Marcel staat ze op te wachten, ontvangt ze en Anand laad de auto in. Tijd om naar Paramaribo te gaan!
De tocht van Zanderij airport naar Paramaribo geeft Andrea en mark rustig de gelegenheid om het Surinaams landschap in hun op te nemen. Ondanks de regen toch een bijzondere ervaring zo op het eerste gezicht. Bij Andrea komen eerdere Zuid-Amerikaanse herinneringen omhoog en Mark ziet een Surinamer op een brommer met een Holland shirt, onwetend dat ook hij zelf hier nog een balletje zal trappen.
De vlucht heeft ze afgemat, maar vastberaden alles eruit te halen wat erin zit frissen ze zich enkel even op, bekijken hun huis voor de komende weken en drinken een Parbo Biri, Dat n´a Biri. en komen in het Surinaamse ritme door de avond laat te maken en de Nederlandse tijd te vergeten in Broki. Eten tussen de hangmatten en Pabo stagiaires.
Op maandag wordt de stad verkend, op dinsdag wordt gezocht naar slippers voor Mark. Maat 47? Nee sorry.
Inmiddels is er een trip geboekt naar Galibi. Een puntje van Suriname naast Frans- Guyana en aan de Atlantische oceaan. Ik had er al eens over verteld. Deze keer waren we echter om te zien wat iedereen wil zien die naar Galibi gaat. Schildpadden.
Een lange tocht over een verharde weg. Een lange toch vol met hobbels en kuilen. De verharde weg heeft door een burgeroorlog en verwaarlozing zijn hardheid inmiddels wel verloren dus worden we met z’n allen door elkaar gegooid. Een tocht van 5 uur, dus genoeg gelegenheid om onze medereizigers te leren kennen. Ouders en tante + oom piet van Marjolein en nog 2 dames die al menig werelddeel samen hebben ontdekt,de gids en haar praatgrage tante. Een prima reisgezelschap.
Op Galibi aangekomen lopen we door het zand, zwemmen in het zout/zoete water van de Marowijne rivier en de Atlantische oceaan, ontmoeten Ben die ons ook later weer zal vergezellen met zijn vlotte babbel. We halen een paar flessen Parbo en als de avond valt komt ook de Borgoe op tafel. De Borgoe wordt gemengt met cola en is een prima warmmakertje voor de rest wat Suriname te bieden heeft, want het is 12uur in de nacht en een boottocht over de woelige baren van de oceaan staat op ons te wachten. Met z’n allen in de boot het water op. Begeleidt door progressieve indianen op naar Schildpadden strand. Na 20 minuten staan we weer op land. In de verte zitten al mensen te wachten, verderop zien we zand omhoog gegooid worden, een schildpad, maar ook wij moeten wachten.
We wachten en we wachten.
We mogen verder lopen en komen bij een andere schildpad die ook aan het graven is. Ook nu moeten we doorlopen. We lopen verder over het strand waar trekkerbandsporen uit het water komen. Dan komen we bij een schilpad die in zijn trance is gekomen en zijn kuil gegraven heeft. De kuil ligt vol met witte baltje n met slijm erover, oftewel eieren. 100, 150, 200. Er staat op den duur een menigte om de schilpad, met hun zaklampen en fototoestel op de schildpad haar gat gericht dat wij denken even afstand te nemen. Prima keuze want zodoende zagen wij nog een schilpad uit het water komen. Dit hielden we voor ons, wat door de rest niet in dank werd afgenomen.
Plotseling komt er een haastige indiaan aanrennen. De mannen moeten meekomen Sterke mannen als Mark en Marcel. Onze boot is op strand geslagen en de golven slaan erover heen. We ontbloten ons gespierde torso en de oerkrachten komen boven. We duwen en trekken, maar geen beweging.
De indianen hebben opeens stress. Uiteindelijk staan we met 20 man te hozen, te trekken, te duwen en de boot komt langzaam aan weer in het water. Een uur later kunnen we terug dobberen naar Galibi.
Weer aangekomen in Paramaribo is de volgende dag een chilldagje en boeken Mark en Andrea een trip naar Brownsberg, waar ze vele apen zien en ander soort beesten. Ik weet hier natuurlijk niet zoveel van, aangezien ik thuis was, maar uit een eerdere ervaring weet ik dat Brownsberg zeer goed te doen is.
Op Zondag slapen we uit en het is Holi Phagwa. Dit is het Hindoestaande Oud en Nieuw. In Suriname zijn er veel verschillende culturen en zo ook veel verschillende feestdagen. Op deze dag gaan de Hindoestanen de straat op en kleuren elkaar met poeder, wensen elkaar een Subh Holi en zegenen elkaar. Het is mooi om te zien hoe iedereen gekleurd door de palmentuin lopt. De Bakra’s willen het nog wel eens overdrijven en gaan gekleurder door het leven dan de Hindoestanen zelf, maar ook wij hebben op rustige wijze ons laten kleuren door het Phagwa poeder.
Weer een paar relax dagjes. White Beach, en Andrea en Mark hebben zichzelf nog een rondleiding gegeven door de omgeving van Paramaribo.
Dan is er nog die tocht. Die mooie trip. De natuur, de uithoudingsvermogen, de bewondering.
Na veel bellen en onzekerheid werd uiteindelijk na wat belletejs zeker dat we woensdag naar de RalleighVallen gaan. De Ralleighvallen is een natuurreservaat in centraal Suriname. We vlogen erheen. Op airport Zorg en Hoop ontmoeten wij Ben weer en zijn zusje Marloes. Er is een duitser Frank the Tank en omringd door een sterke alcoholwalm ontmoeten we ook onze gids Robin. In het vliegtuig gaan zitten valt hij in slaap, hij heeft een zware nacht gehad.
De vlucht is mooi, de vlucht is super. Paramaribo ziet er opeens een stuk liever uit Kleine huisjes aan rechte straatjes. Dan houdt het op en begint de jungle. Vele hectares aan groene ongerepte vegetatie. Schitterend…
De airstrip is in zicht en we zetten de landing in, de wielen raken de grond en Robin is weer wakker. We zetten onze voeten op de grond en snuiven de pure lucht van het regenwoud op. We wandelen naar het dorpje waar we zullen overnachten de komende nacht. We lopen nog wat rond en gaan wat zwemmen, zien wat aapjes en genieten wat van de natuur.
De avond zet in en de nacht valt. Tijd om te slapen. Andrea worstelt met een spin op haar kussen, en de rest met de klamboe om het bed.
De volgende ochtend worden we wakker, lopen weer wat rond en Andea leest een boek, Mark ontrafelt het Derde Geheim. Ben loopt met zijn mes te zwaaien, Marloes moedigt hem aan of raadt hem af. Frank the Tank staart in de verte samen met zijn gedachtes. Robin rookt natuurlijke vegetatie en bereidt het ontbijt. Vandaag trekken we richting de Voltzberg. De Voltzberg is een grote rots van 245mtr hoogte en staat hier op de briefjes van 20srd afgebeeld. Ontdekt door meneer Voltz toen hij in een bootje dobberde op de rivier en in de verte een grote rots zag. Hij zal gedacht hebben: “Dat is een verdomd grote rots, ik noem hem Voltz”.
Een lange tocht richting de Voltzberg, we liepen 3uur lang door de jungle en werden omringd door doodskopsaapjes, slingerapen en brulapen. We hadden nog een tweede gids Sudanu. “Jawel hoor” Het is een iets oudere man gekleed in legeroutfit en een kapmes. Is ook één met de natuur en inhaleert deze dan ook met plezier. In een stille tocht door het bos roept hij zo nu en dan: “Margk?” “Sudanu?” “Hoe gaat het?” “Goed hoor, en met u ook?” “Jawel hoor.” “Slapentijd, Djogotijd, etentijd.”
Bij de Voltzberg aangekomen, klimmen we nog niet omhoog, maar slapen we in een hutje aan de voet van de berg en besluiten we om s’ochtends om 4.30uur op te staan en in de nacht te klimmen. Zo gezegd, zo gedaan. Een onrustige nacht in de hangmat, onder het gesnurk van Sudanu en verschillende bosdieren, worden we weer wakker en pakken ons ontbijt in. Op naar de top! Met zaklampen struinen we door het bos. Klimmen omghoog. Struikelen, glijden. Na 40minuten zijn we er. Het is nog donker, We horen de brulapen op 4 verschillende plekken om ons heen brullen. Ze doen hun naam weer eer aan. Dan is het 6.30 en de zon komt op. De mist trekt weg, het uitzicht is adembenemend. Overweldigend. De top is top!
We ontbijten, en genieten nog wat van het uitzicht, daarna gaan we weer terug. Naar beneden, spullen pakken en we lopen weer terug naar het dorpje.
De volgende dag gaan we weer terug. Vertrekken om 12uur en komen aan om 23uur, na een lange reis in een bootje en over een zwaar verwaarloosde weg. Iets te lang maar wel erg de moeite waard.
S’avonds nog even naar de Starz, maar de kuiten waren te pijnlijk, de voeten te opgezwollen, de ogen te moe. Tijd om afscheid te nemen.
Ze vertrekken vanaf Schiphol, Amsterdam en landen een halfuur eerder dan gepland, want ze hadden wind mee, op Surinaamse bodem. De airport van Suriname is een tikkeltje kleiner dan die van Amsterdam en ze stappen het vliegtuig uit de warme lucht komt hun tegemoet en wandelen over de landingsbaan richting de douane. Eenmaal binnen stort de hemel zijn overtollig water op het dak van het inchecken en koffers ontvangen. Suriname wast de stress van de bakra’s en geeft ze een regenbui zoals Suriname ze graag en vaak geeft.
Marcel staat ze op te wachten, ontvangt ze en Anand laad de auto in. Tijd om naar Paramaribo te gaan!
De tocht van Zanderij airport naar Paramaribo geeft Andrea en mark rustig de gelegenheid om het Surinaams landschap in hun op te nemen. Ondanks de regen toch een bijzondere ervaring zo op het eerste gezicht. Bij Andrea komen eerdere Zuid-Amerikaanse herinneringen omhoog en Mark ziet een Surinamer op een brommer met een Holland shirt, onwetend dat ook hij zelf hier nog een balletje zal trappen.
De vlucht heeft ze afgemat, maar vastberaden alles eruit te halen wat erin zit frissen ze zich enkel even op, bekijken hun huis voor de komende weken en drinken een Parbo Biri, Dat n´a Biri. en komen in het Surinaamse ritme door de avond laat te maken en de Nederlandse tijd te vergeten in Broki. Eten tussen de hangmatten en Pabo stagiaires.
Op maandag wordt de stad verkend, op dinsdag wordt gezocht naar slippers voor Mark. Maat 47? Nee sorry.
Inmiddels is er een trip geboekt naar Galibi. Een puntje van Suriname naast Frans- Guyana en aan de Atlantische oceaan. Ik had er al eens over verteld. Deze keer waren we echter om te zien wat iedereen wil zien die naar Galibi gaat. Schildpadden.
Een lange tocht over een verharde weg. Een lange toch vol met hobbels en kuilen. De verharde weg heeft door een burgeroorlog en verwaarlozing zijn hardheid inmiddels wel verloren dus worden we met z’n allen door elkaar gegooid. Een tocht van 5 uur, dus genoeg gelegenheid om onze medereizigers te leren kennen. Ouders en tante + oom piet van Marjolein en nog 2 dames die al menig werelddeel samen hebben ontdekt,de gids en haar praatgrage tante. Een prima reisgezelschap.
Op Galibi aangekomen lopen we door het zand, zwemmen in het zout/zoete water van de Marowijne rivier en de Atlantische oceaan, ontmoeten Ben die ons ook later weer zal vergezellen met zijn vlotte babbel. We halen een paar flessen Parbo en als de avond valt komt ook de Borgoe op tafel. De Borgoe wordt gemengt met cola en is een prima warmmakertje voor de rest wat Suriname te bieden heeft, want het is 12uur in de nacht en een boottocht over de woelige baren van de oceaan staat op ons te wachten. Met z’n allen in de boot het water op. Begeleidt door progressieve indianen op naar Schildpadden strand. Na 20 minuten staan we weer op land. In de verte zitten al mensen te wachten, verderop zien we zand omhoog gegooid worden, een schildpad, maar ook wij moeten wachten.
We wachten en we wachten.
We mogen verder lopen en komen bij een andere schildpad die ook aan het graven is. Ook nu moeten we doorlopen. We lopen verder over het strand waar trekkerbandsporen uit het water komen. Dan komen we bij een schilpad die in zijn trance is gekomen en zijn kuil gegraven heeft. De kuil ligt vol met witte baltje n met slijm erover, oftewel eieren. 100, 150, 200. Er staat op den duur een menigte om de schilpad, met hun zaklampen en fototoestel op de schildpad haar gat gericht dat wij denken even afstand te nemen. Prima keuze want zodoende zagen wij nog een schilpad uit het water komen. Dit hielden we voor ons, wat door de rest niet in dank werd afgenomen.
Plotseling komt er een haastige indiaan aanrennen. De mannen moeten meekomen Sterke mannen als Mark en Marcel. Onze boot is op strand geslagen en de golven slaan erover heen. We ontbloten ons gespierde torso en de oerkrachten komen boven. We duwen en trekken, maar geen beweging.
De indianen hebben opeens stress. Uiteindelijk staan we met 20 man te hozen, te trekken, te duwen en de boot komt langzaam aan weer in het water. Een uur later kunnen we terug dobberen naar Galibi.
Weer aangekomen in Paramaribo is de volgende dag een chilldagje en boeken Mark en Andrea een trip naar Brownsberg, waar ze vele apen zien en ander soort beesten. Ik weet hier natuurlijk niet zoveel van, aangezien ik thuis was, maar uit een eerdere ervaring weet ik dat Brownsberg zeer goed te doen is.
Op Zondag slapen we uit en het is Holi Phagwa. Dit is het Hindoestaande Oud en Nieuw. In Suriname zijn er veel verschillende culturen en zo ook veel verschillende feestdagen. Op deze dag gaan de Hindoestanen de straat op en kleuren elkaar met poeder, wensen elkaar een Subh Holi en zegenen elkaar. Het is mooi om te zien hoe iedereen gekleurd door de palmentuin lopt. De Bakra’s willen het nog wel eens overdrijven en gaan gekleurder door het leven dan de Hindoestanen zelf, maar ook wij hebben op rustige wijze ons laten kleuren door het Phagwa poeder.
Weer een paar relax dagjes. White Beach, en Andrea en Mark hebben zichzelf nog een rondleiding gegeven door de omgeving van Paramaribo.
Dan is er nog die tocht. Die mooie trip. De natuur, de uithoudingsvermogen, de bewondering.
Na veel bellen en onzekerheid werd uiteindelijk na wat belletejs zeker dat we woensdag naar de RalleighVallen gaan. De Ralleighvallen is een natuurreservaat in centraal Suriname. We vlogen erheen. Op airport Zorg en Hoop ontmoeten wij Ben weer en zijn zusje Marloes. Er is een duitser Frank the Tank en omringd door een sterke alcoholwalm ontmoeten we ook onze gids Robin. In het vliegtuig gaan zitten valt hij in slaap, hij heeft een zware nacht gehad.
De vlucht is mooi, de vlucht is super. Paramaribo ziet er opeens een stuk liever uit Kleine huisjes aan rechte straatjes. Dan houdt het op en begint de jungle. Vele hectares aan groene ongerepte vegetatie. Schitterend…
De airstrip is in zicht en we zetten de landing in, de wielen raken de grond en Robin is weer wakker. We zetten onze voeten op de grond en snuiven de pure lucht van het regenwoud op. We wandelen naar het dorpje waar we zullen overnachten de komende nacht. We lopen nog wat rond en gaan wat zwemmen, zien wat aapjes en genieten wat van de natuur.
De avond zet in en de nacht valt. Tijd om te slapen. Andrea worstelt met een spin op haar kussen, en de rest met de klamboe om het bed.
De volgende ochtend worden we wakker, lopen weer wat rond en Andea leest een boek, Mark ontrafelt het Derde Geheim. Ben loopt met zijn mes te zwaaien, Marloes moedigt hem aan of raadt hem af. Frank the Tank staart in de verte samen met zijn gedachtes. Robin rookt natuurlijke vegetatie en bereidt het ontbijt. Vandaag trekken we richting de Voltzberg. De Voltzberg is een grote rots van 245mtr hoogte en staat hier op de briefjes van 20srd afgebeeld. Ontdekt door meneer Voltz toen hij in een bootje dobberde op de rivier en in de verte een grote rots zag. Hij zal gedacht hebben: “Dat is een verdomd grote rots, ik noem hem Voltz”.
Een lange tocht richting de Voltzberg, we liepen 3uur lang door de jungle en werden omringd door doodskopsaapjes, slingerapen en brulapen. We hadden nog een tweede gids Sudanu. “Jawel hoor” Het is een iets oudere man gekleed in legeroutfit en een kapmes. Is ook één met de natuur en inhaleert deze dan ook met plezier. In een stille tocht door het bos roept hij zo nu en dan: “Margk?” “Sudanu?” “Hoe gaat het?” “Goed hoor, en met u ook?” “Jawel hoor.” “Slapentijd, Djogotijd, etentijd.”
Bij de Voltzberg aangekomen, klimmen we nog niet omhoog, maar slapen we in een hutje aan de voet van de berg en besluiten we om s’ochtends om 4.30uur op te staan en in de nacht te klimmen. Zo gezegd, zo gedaan. Een onrustige nacht in de hangmat, onder het gesnurk van Sudanu en verschillende bosdieren, worden we weer wakker en pakken ons ontbijt in. Op naar de top! Met zaklampen struinen we door het bos. Klimmen omghoog. Struikelen, glijden. Na 40minuten zijn we er. Het is nog donker, We horen de brulapen op 4 verschillende plekken om ons heen brullen. Ze doen hun naam weer eer aan. Dan is het 6.30 en de zon komt op. De mist trekt weg, het uitzicht is adembenemend. Overweldigend. De top is top!
We ontbijten, en genieten nog wat van het uitzicht, daarna gaan we weer terug. Naar beneden, spullen pakken en we lopen weer terug naar het dorpje.
De volgende dag gaan we weer terug. Vertrekken om 12uur en komen aan om 23uur, na een lange reis in een bootje en over een zwaar verwaarloosde weg. Iets te lang maar wel erg de moeite waard.
S’avonds nog even naar de Starz, maar de kuiten waren te pijnlijk, de voeten te opgezwollen, de ogen te moe. Tijd om afscheid te nemen.
-
11 Maart 2007 - 17:39
Annemiek:
Hey Marcel,
Nu wordt ik dus echt helemaal jaloers he op jou en Natas grrrrr. Maar ik ben blij dat je het naar je zin hebt. Heb je alweer zin om terug te gaan? Hoe gaat het met je schoolopdrachten en met je stage?? Lukt dat daar een beetje? Hoop het wel voor je!!!! Nou nog heel veel plezier en zie uit naar nog meer verhalen:P
Liefs annemiek -
11 Maart 2007 - 18:10
ParamariBos:
Vergeet helemaal te vermelden, dat we een stoer potje voetbal hebbe gespeeld tegen de gasten van de RalleighVallen. Was ook mooi op de airstrip... -
12 Maart 2007 - 04:51
Schwester Antje D:
Hey Bro!
We zijn net geland en wachten nu opSchiphol op de trein! Geweldig dat je alweer een heel mooi verhaal hebt geschreven en zelfs foto's geplaatst hebt. en die spreken voor zich: t waren een paar geweldige dagen bij jou in Sranan!
Bedankt broertje voor alles! Dikke kus van andrea -
12 Maart 2007 - 10:48
Mark:
He Marcel! Hoe gaat het? ;)
Wat een schitterend verhaal, ik kan het zelf niet beter verwoorden. Vrienden en collega's die meer van m'n Suriname trip willen weten verwijs ik dan ook lekker door naar jouw site. Lekker makkelijk en past geheel in de stijl van de Surinaamse gedachte.
Nogmaals bedankt voor een tweeweekse supervakantie. Dankzij jouw stage bij de Huber stichting hebben we toch maar een prachtig land als Suriname mogen leren kennen.
Heel veel succes en met name veel plezier nog de komende 5 maanden (oef wat klinkt dat lang :) ), maar dat komt met je gezellige huisgenoten en overigen zeker wel goed!
He groeten aan Inge, Eva, Nienke, Lucas, Marjolein, Anand, Leentje en.. erm al die anderen die we ontmoet hebben!
ps. We hebben nog een koele officiele gebrande cd voor 8 srd bij het vliegveld gekocht: Hits of 2007 vol 1. Echte Surinaamse tophits staan hierop. We blijven dus nog wel een tijdje in Surinaamse sferen! Bovendien heeft 1 van de 2 flessen echte Surinaamse Borgoe Rum de reis overleefd, wat het Suriname gevoel helemaal compleet maakt :)
Groeten,
Marreggk
-
12 Maart 2007 - 12:26
MAMA:
He MARCEL, zie dat je je zus en zwager veel hebt laten zien en dat jullie genoten hebben!! Leuk hoor. Nu moeten ze aclimatieseren. Groetjes -
15 Maart 2007 - 15:37
Annemiek ("Kwatta"):
Jahoor, ik noem mij nog gewoon "Kwatta'er"! Als ik je verhalen lees kom ik namelijk helemaal weer back in Suriname!
Groetjes aan Inge, Eva en Anand & de rest!
Greez vanuit de Joz. Israelsstraat dit keer! -
16 Maart 2007 - 15:12
Tantie Sjoukje:
Marcel, wat een ontzettende leuk en beeldend reisverlag en prachtige mooie foto's. Volgens mij ben je een goede gastheer en ben je al redelijk onthaast. Ik zal jou site eens vaker bezoeken, ter onthaasting en vermaak. Het lijkt mij een geweldige ervaring voor jou en het is leuk om te lezen.
Groet Sjoukje -
16 Maart 2007 - 15:32
Yuri:
Marcel jongen.. Dope verhalen weer hoor! Maar ik kan niks teruglezen over 'De Hand' ;). Rustig aan daar in Suri.. en doe de groeten aan je huisgenoten en onze taximan, Anand en familie!
Laterzz.. -
17 Maart 2007 - 23:20
Hinke:
leuk om te lezen hoe een ieder de tijd daar heeft door gebracht
hier nog steeds winter
zou daar toch ook echt een kijkje moeten nemen misschien wil m'n zus wel mee?1. -
26 Maart 2007 - 08:20
Nicki:
Heee Marcel,
heb je site weer s bekeken en zie een bekende, THOMASSOOOO :) wat cool dat jullie elkaar daar zien! Ik wist wel dat hij ook naar Suriname ging! Heb je het nog steeds zo naar je zin? Vast wel.. wat een belevenis zeg, aan je foto's te zien! Ben wel jaloers hur!
Wens je in ieder geval nog heeeeeel veel plezier toe en zie je vast wel weer in Grunn als je terug bent! Ik hou je site in de gaten, leuk om je verhalen te lezen! Groetjes aan tommassso badabing ahhaha, als je m ziet!
Groetjes Nicki -
04 April 2007 - 15:42
Anniek:
Heyhey,
Ik zit even te surfen opt internet. Beetje gaar van lang dagje, maar op zich wel leuke. Heb vandaag een bortsamputatie gezien, vonk wel heel interessant. Maar ook wel heel gek, zo heb je dan ineens geen borst meer en sta ik er mee in mn handen. Maar nu even lekker chillen, lekker naar huis en even hapje eten met Evelijn. We bellen binnenkort wel weer, vant weekend ofzo!
xxx Anniek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
