Elke ochtend komt de zon weer op.

Elke ochtend komt de zon weer op. De zon verwarmt de straat die afgekoelt is door het water. De leguanen schieten het gras uit de struiken in, de bomen in. Een Kolibrie schiet als een adhd-er heen en weer op zoek naar de mooiste bloem met de zoetste nectar. Een zwerfhond rommelt in de vuilniszakken, een zwerver ligt verscholen tegen de muur. Ik sta op en loop de straat door, ontwijk de plassen, want Paramaribo is de afgelopen week schoongespoeld. De regen is onderwerp van gesprek bij elke Surinamer. De kranten beschuldigen de regering voor het verwaarlozen van het afwateringsysteem en verwaarlozen van de riolering. De regering beschuldigt de inwoner van Paramaribo voor het verwaarlozen en vervuilen van de stad. Ik denk dat ze er beiden wat aan veranderen moeten.
Ik loop op blote voeten de straat uit. Het water staat tot over mijn enkels en niet ver bij mij vandaan staat Kinderhuis Samuël. Het ligt net wat lager dan de straat en er staat een muur omheen. De speelplaats is volgelopen en het water staat er tot de knieën. De kleinste kinderen kunnen zwemmen als ze willen. De kamers en keuken zijn volgelopen met water.
Ik sta weer op het droge en loop verder. Een mooie surinaamse dame loopt langs in een kort rokje en de auto’s toeteren luidt in mijn oor. Het irriteert, maar het is niet eens voor mij bedoelt dus ik lach er om. Gekke Surinamers.
Ze trekken op, ze remmen af. Ze staan stil, ze rollen verder. Uitlaatgassen laten de zwerver, op het hoekje onder het afdakje die ik zie in het spiegelbeeld van de plassen, hoesten en het lawaai maakt de zwerfhond die tussen de vuilnissakken rommelt zenuwachtig. Ze maken zich uit de voeten en strompelen verder. Elk een kant op, elk op zoek naar de volgende en misschien de betere dag. Er klinkt getoeter in de straten. Autobestuurders zoeken het gaatje tussen de rest van de werknemers op weg naar het baantje in de bewaking, bij de bank, in de zorg, in de bouw. Voorrang nemen door brutaal te zijn, door groot te zijn en door het hardst te toeteren. Brommers zigzaggen tussen de rijen auto’s door en missen op een haartje de mooie dame in een zomerjurkje die de weg over steekt en er klinkt nog meer getoeter. De mannen genieten, fluiten, en maken obscene gebaren en worden langzaam wakker. Het werkt beter dan een kopje koffie.
Verkeersagenten regelen het verkeer en leiden het in goede banen. De wegen te smal en veel te veel auto’s op de te smalle wegen.
Ik steek de straat over en ik loop verder. Ik loop. Ik loop, omdat ik geen brommer heb.
Krantenverkopers langs de weg verkopen “De Ware Tijd”, “Times of Suriname” en het “Surinaams Dagblad”. Ik koop “De Ware Tijd” met het laatste nieuws over het Bouterse proces, die brand van gister en het hoge aantal verkeersdoden. Fruitstandjes langs de weg, met stapeltjes sinas, markoesa’s kokosnoten, bacove, pompelmoes en meloenen. Een bedelaar houdt zijn handjes in een smeekbede, pruilt zijn lippen en wordt totaal genegeerd door de langsrijdende meute. Hij richt zicht tot mij, ik vreesde het al, zijn handen maken het gebaar van honger, zijn vingers bij zijn mond, zijn hand op zijn buik. Ik schud nee en loop verder, ik voel me schuldig, ik had net nog een paar srd’s in mijn zakken. Tranen rollen over zijn wang, nog geen cent verdient, nog geen liefde ontvangen. Hij richt zich tot de grote houten kerk, waar elke laatste hoop vandaan gehaald wordt en iedereen zonder hoop met liefde ontvangen wordt als ze maar geloven. Een straat verder richt een jood zich tot zijn Synagoge, de moslim gaat 2 stappen verder naar zijn Moskee, om de hoek staart een Hindoe naar zijn tempel.
Het water trekt langzaam aan weer weg en de weg is weer te onderscheiden van de sloot. Diezelfde dag begint het weer te regenen. 2 dagen lang. De Margarethalaan staat onder water. Het water haalt het tot halverwege de tuin van het huis op nummer 1. De straat voor het ziekenhuis haalt bij de Toyota Rav4 zeker halverwege de koplampen. Schade tussen de 100 en 150 miljoen srd. (Gedeeld door 3.8 met de hoge euro). De regering top schaft nog een 4-wheeldrive aan op kosten van de staat.
Auto’s razen verder, wandelaars stoppen met stappen en schuilen onder een boom, afdak of lopen een chinees binnen waar ze gelijk hun dagelijkse boodschappen kunnen doen. Een broodjeshuis op de hoek waar broodjes gekocht kunnen worden met kip/kouseband, lever/kouseband, kip/kerrie, kerrie/ei voor 3 srd. Met peper en zuur. Een Grietjebie met zijn gele borst landt op de telefoondraden boven de weg waar de restanten van de zelfgemaakte vliegers nog steeds in vast zitten van het vliegerseizoen. Het presidentiële paleis, bewaakt door gewapende soldaten steekt mooi, schoon en wit af aan het onafhankelijkheidsplein. De waterkant is levendig. Vissers gaan er op uit om hun inkomen binnen te vissen. Marktkooplui rijden naar de centrale markt om hun kraampjes weer te vullen met verse groenten en versgeslachte kip, versgevangen vis. De busjes vullen de straten met muziek. Reggaedeuntjes. Passend bij de versieringen die de bussen zijn ondergaan. Bollywood helden, Hollywood helden, Osama Bin Laden, islamitische helden, Popsterren, De bussen geven je een beeld van wie populair, spraakmakend of interessant is. Ze razen langs de voetgangers die over de stoffige straat lopen. Stoeptegels ontbreken, de goot loopt over in het regenseizoen. Gaten vullen de straten. 2Pac staat afgebeeld op de schaafijskraampjes. 50cent op de taxi die bij de waterkant wacht op zijn volgende klant. De Surinaamse vlag wappert statig aan de muur van een verwaarloosd gebouw. Het groen, het rood en het wit met daar in het midden de gele ster die voor eenheid staat. Een vlag die qua kleur en symbool zo bij het land past. Een land waar ik met open ogen van geniet. Ogen van vermaak, ogen van verbazing, maar ik mis iets…
Ik loop verder, ik loop want de fietsen hebben een lekke band. Stukgeslagen door de kuilen in de weg. Het regende onlangs nog zo hard, zoveel. Nu schijnt de zon, zo hard, zo fel. Het is vochtig in de stad. Het water verdampt. De straten komen droog te staan. Kleine visjes spatteren in de plassen, de honden hebben te eten. Morgen is het weer droog en Dinsdag is de dag van de arbeid. Wroko Man day. Een vrije dag. De dag is warm. De zon is fel. Het zweet is nat. Mijn haar is lang. Het plakt aan mij gezicht en als kleine slangetjes krult het in mijn nek en vormen de slangetjes natte sliertjes op mijn voorhoofd. Het zweet koelt mijn hoofd en laat mijn shirt stinken, mijn broek is vies. Mijn baard is vies, is lang.
Ik loop te stinken in de stad. Ik loop, want ik ben een zwerver in de straten van Paramaribo.