Jaap en René go Surinam!

8 Maanden in Suriname en sommige zaken kan ik haast uitbraken, maar daar, wanneer afleiding haast noodzakelijk is, staan ze daar.
Hun blonde haren wapperend in de zonnestralen die af en toe door het wolkendek heen breken, alvorens de hemel losbreekt en de regen de bleekhuiden verkoeling biedt aan de eerste overweldigende hitte.
Door de regen heen, na de eerste Parbo biri, over de weg naar Paramaribo, langs het treinspoor met zijn treinwagons die nooit hun eerst tocht door het groene, vruchtbare landschap van Suriname hebben mogen ervaren. Over de weg die van Zanderij naar de stad gaat en vergezelt wordt door aan beide zijdes van de weg, mooie, kleine, vervallen of grote Surinaamse huizen, op lage palen of een hoge muur eromheen.
Het verlangen naar een vakantie met veel zon en bruingetinte huiden leek op het eerste gezicht toch weinig tot voldoening te komen toen ze naar Paramaribo reden en de eerste avond hier doorbrachten. Het was nat, fris en weinig mooie vrouwen in korte rokjes. Slechts een Surinaamse Mama Loe.
Suriname, een groot land met groot voetbaltalent, talent dat zich te groot voelt om in het grote thuisland te blijven en kiezen voor het grote geld en vertrekken naar Nederland, waardoor het kaf zich van het koren scheid en het kaf achterblijft op het drassige voetbalveld van Sranan. Desalniettemin genieten ze er wel van en de Champions League finale wordt door Heineken op groot scherm uitgezonden en zo staan we in een namaak voetbalstadion, omringt door Heineken reclame en Seedorf aanmoedigende Surinamers, naar de 2-1 overwinning van Milan te kijken. DJ LaNina en Mc Boogshe sluiten de avond af met beukende beats en dansende dames.

Suriname is mooi, vooral de gebieden buiten Paramaribo zijn groen en rustig. Commewijne, vooral zwamp gebied, met kreekjes en slootjes waar de Javaan en de Hindoestaan hun hengel uitwerpen om wat extra’s voor het avondeten te vangen. Je ziet het overal, het geeft een relaxte sfeer tot aan de dijken van Nieuw-Amsterdam.
Nieuw-Amsterdam, koloniaal de hoofdstad van de verwaarloosde plantages waar de Afrikanen heengebracht werden om het arbeid te verrichten en waar de zware kannonen over de rivier uitkijken om de Spaanse en Engelse schepen te doen zinken in hun poging het land Suriname te veroveren. De inkomsten van Nederland in te pikken. Had Nederland, de inkomsten maar behouden en meer geïnvesteerd…Nu staan Jaap en René er uit een kokosnoot te drinken…

De Blauwe Generaal is terug! Zijn stuur nog scheef en in elkaar gezet met de onderdelen van afgekeurde brommers, maar de brom is terug en hij rijdt. Brengt Inge en mij weer naar stage en alle andere mooie en lelijke plekken van Paramaribo.

Hoe meer de ene trip tegen valt, des te beter zal de volgende trip zijn en zo beleven Jaap en René vrij weinig in Gusterie. En aangezien de geplande slangentrip niet doorgaat, wordt er maar genoten van meer dansende dames bij het zwembad Vos waar een poolparty wordt gehouden dat gesponsord wordt door een nieuw sigarettenmerk en voor de rokers onder ons dus de ideale gelegenheid om een sigarettenvoorraad in te slaan.

Suriname biedt niet alleen relaxte en vriendelijke mensen en zijn mooie natuur. Het biedt ook verschillende sportevenementen. Voetbal, sjoel en pool en poker.
De sjoelcup laat het gelaat serieuze blikken trekken en ieder is vastberaden dat zijn regels kloppen, want: “Zo deden wij dat met Sinterklaas of kerst”

Winnaar of niet, de Hangmat Heroes kozen het Surinaamse hazenpad en reisden samen met rastafari’s en Surinaamse mama’s naar de Brownsberg om daar uitputtende wandeltochten door de jungle te maken. Liaanslingerend de Brulaap begroeten.

Op stage doen zich zo af en toe bizarre praktijken voor. Al enige weken loopt de spanning onder de zusters, buschauffeurs en voogdijwerkers hoog op, want er zijn 2 kippen en een magnetronbord verdwenen. De dader is niet aan te tonen, wat natuurlijk lijdt tot beschuldigingen en roddels. Een vergadering wordt ingelast om zo tot een oplossing te komen. De bom barst, Inge en ik houden ons wijs op een afstand om zo niet getroffen te worden door de vlijmscherpe flarden van woorden die heen en weer worden afgeschoten. Dit alles lijdt niet tot een oplossing en zo wordt de “professionele” hulp ingeroepen van de “Forresters”.
Voor diegene die bekend is met de forresters groep is het begrijpelijk waarom; professionele, tussen aanhalingstekens staat. De forresters zijn namelijk een groepering dat zich bezig houdt met oude winti, kalebas en geestuitdrijving praktijken. Deze oeroude rituelen zijn met de slavenhandel mee het Surinaamse woud ingevlucht en uiteindelijk, aan de hand van boslandcreolen, heeft het zijn vinger weet te roeren in het spanningsveld dat zich rond de Mr. Huber Stg. bevindt.
Flessen palmrum, Djogo’s en kalebassen laten het water, met behulp van de overleden grootvader van een forrester, op de grond vallen bij degene die zich schuldig heeft gemaakt aan de duivelse praktijken, oftewel het aan het meenemen van een magnetronbord… Laat de “schuldige” nou net één van de liefste en leukste vrouwen van Paramaribo zijn. En zo heeft Kale Bas weer zijn kwade daden doen blijken aan de hand van goed geloof en onwetendheid en onze vrolijke en opgewekte collega doen verwelken in een angstig en neerslachtig persoon waarvan de ogen constant heen en weer schieten, want sindsdien houdt iedereen haar in de gaten en ziet ze zaken die wij niet zien.

Met een zwaar gevoel keren Inge en ik huiswaarts om dan maar bij te komen met Nienke, Jaap en René op White Beach waar René zijn hoofd meerdere malen stoot, Nienke zoveel mogeliok zon probeert te pakken, Inge haar slaap inhaalt en Jaap uit de hangmat valt om zo hard mogelijk naar de stroommeewaarts drijvende krokodil te sprinten. Tot ieders teleurstelling was het slechts een boomstam.

Enkele dagen later, om de teleurstelling van de krokodil te verwerken varen we met 7man/vrouw de Surinamerivier af om te relaxen en dolfijnen te spotten. Onder begeleiding van reggae en een babydolfijnfluitje op zoek naar de dolfijn. Ze kwamen met zijn allen. Om de boot heen duiken ze af en toe even op om de boot te bewonderen of om adem te halen. Een enkele waagt zich eraan om een mooie sprong boven het wateroppervlak te maken. Dat dolfijnen niet onder de indruk zijn van onze waterkunsten bleek wel uit het feit dat ze zich uit de vinnen maakten toen wij met onze voeten eerst het water in gleden om met de dolfijnen te zwemmen.

De Suriprofs zijn in het land om wat goede daden te verrichten en de ParboBierCup te bemachtigen in spannende duels tussen Guyana, Frans-Guyana en Suriname. Natuurlijk reden genoeg om even een wedstrijdje mee te pikken. Ieder geval één tussen de Suriprofs en Frans-Guyana (1-0). De poging om er nog één te kijken liep een beetje in het water, maar daar kom ik nog op terug.

De volgende dag waren de Suriprofs bij ons op stage, waar de rust inmiddels weer een beetje was teruggekeerd. De jonkies, de Surinaams/ Nederlandse jongens onder de 21 werden begeleid door Winston Bogarde en Stanley Menso om bij de Huber Stg. een nieuwe bus af te leveren, waar de gehandicapte kinderen in vervoerd kunnen worden. Een leuke ochtend met gezelligheid en blije gezichten. Behalve van enkele voetballers, want die waren ietwat moe na een paar spelletjes voetbal en het verkennen van het uitgaansleven van Paramaribo.

Tussen de stroomuitvallen, regen en zonneschijn door genieten ook Jaap en René van al het moois dat Paramaribo te bieden het. Het uitgaan, de Parbo Biri’s, de kip met rijst en de ritjes met Anand…om maar wat te noemen.

Mooier zijn nog de tripjes door Suriname’s groene, hobbelige wegen richting Albina en de boottocht naar Galibi, waar de schildpadden zijn en de dronken indianen in hun mooie hutj…uh.. lodges wonen.
Grote schilpadden, grote leaderbacks. Te groot voor René om op te tillen en de poging het toch te doen leidt bij René tot een pijnlijke spierverrekking en het langzaam veranderen in een mens met een leren rug… Beetje overdreven, maar we moeten het toch spannend maken.

Na het leaderback avontuur volgt het avontuur in het avonduur, want de Suriprofs speelden hun laatste wedstrijd voor de Parbocup tegen Suriname. Door stroomuitval tjdens de wedstrijd ervoor, Frans-Guyana en Guyana, liep deze wat uit wat betekende dat wij en lange tijd in de rij moesten wachten om uiteindelijk met een uitverkoop van de kaartjes voor niks hebben staan wachten. Het plan om via de VIP binnen te komen verliep ook niet volgens plan en zodoende keken wij omhoog naar de muur die om het stadion is gebouwd. Veel Surinaamse jongeren zaten hier al vrolijk naar de wedstrijd te kijken en er werd heel wat heen en weer geschreeuwd wat erop leek dat het spannend was. Uitnodiging genoeg om ons ook op een klim te wagen. Nadat ik mijn schouders onder Jaap, René en Inge had gezet werd het moeilijk voor mij om de tweeeneenhalve meter hoge muur te bestijgen, maar met behulp van een fiets en een paar rasta’s vond ook ik uiteindelijk plaats op de muur. Een mooi uitzicht over de laatste minuten van de wedstrijd.
Ook de politie kreeg ons in het zicht en wij hen ook. Dit resulteerde op een mooi tafereel met allemaal Surinamers en 4 Bakra’s die de hoge sprong waagden en maakten dat ze uit de voeten kwamen. Paar schaafplekken maar zonder kleerscheuren en boetes of arrestaties later vervolgeden we onze weg naar de sjoeltafel in Broki om daar de sjoelcompetitie voort te zetten.
Suriname won trouwens de Parbocup door de Suriprofs met 1-0 te verslaan.
René won met het sjoelen.

Hoe relaxed Galibi ook is, er komt een einde aan. Mijn stage begint weer en Jaap en René pakken hun tas. Tijd om te gaan en ook mijn eind aan het Suriname avontuur komt in zicht… Nog veel te doen, nog veel te zien. Nog even genieten…