Bos in het woud, Brokopondo/Brownsberg
Door: Marcel
Blijf op de hoogte en volg Marcel
20 November 2006 | Suriname, Paramaribo
Het oerinstinct is het afgelopen weekend in me naar boven gekomen. De brulapen hebben me geroepen. Ik was Tarzan in m’n vorige leven. Slingerend aan lianen, worstelend met gorilla’s, olifanten temmend, grote lol hebbend met Jane. Heerlijk zo’n weekendje in de jungle.
Het was weer tijd voor een tripje de binnenlanden in. De hangmat gaat mee en de backpack wordt gepackt met een zwembroek en een stel kleren. Op naar de Brownsberg en het Brokopondo meer! Met 25 man zitten we in een busje die in mijn ogen alleen gemaakt is voor de asfaltwegen (en dat is al een martelgang voor zo’n busje). Maar nee hoor, deze bus is “geschikt” voor elk wegdek. Asfalt, Bauxiet, steile hellingen, geen probleem. Voor de inzittenden is het toch een minder plezante ervaring. Twee uur lang scheurend, hobbelend en slingerend over de Bauxietwegen is een regelrechte aanslag op je rugwervels en je zitvlak. Vooral als je in het middenpad op een klapstoeltje zit waarvan de leuning slechts halverwege je rug komt. Ook de auto’s, vrachtwagens en andere busjes op de weg doen veel stof opwaaien. Dit zorgt er al snel voor dat de bus vol hangt met een oranje stofwolk en zodoende ziet iedereen er binnen no-time uit alsof ze een hele dag onder de zonnebank gelegen hebben en klaar zijn voor het WK 2008.
Om even uit te waaien stoppen we bij de stuwdam van het stuwmeer: Brokopondo. Brokopondo is op de kaart duidelijk te herkennen aan het grote blauwe vlak ergens aan de oostkant halverwege de binnenlanden in. Met de komst van het stuwmeer zijn er 6 dorpen verzonken. Op de weg er naartoe zie je de dorpen terug langs de weg. Door de overheid er neer gezet en geeft beetje het idee van een asielzoekerscentrum. Alleen stukken kleiner. Ook steken er nog allemaal boomtoppen boven het wateroppervlak uit. We nemen nog even een kijkje bij de krachtcentrale en dan op naar de top. Om die top te bereiken hebben we nog een smalle en steile helling te beklimmen met dus wit/roze bus. Op volle toeren duizend meter omhoog. 2 Terreinwagens voor ons lijken er meer moeite mee te hebben dan onze volgepropte bus dus moesten we af en toe even stilstaan. Ach zolang we niet achteruit rollen komen we er wel.
Eenmaal aangekomen op de top verwonder ik me over het uitzicht. Het Brokopondomeer is van bovenaf te zien midden in het regenwoud die verder reikt dan het oog reikt. Frisse pure lucht hier in de longen van de aardbol. Geluiden die ik nog niet eerder gehoord heb en af en toe een vrolijk fladderende vlinder met mooie felle blauwe, rode of gele kleuren. Ik druk m’n mond, die openstond van verbazing en verwondering, weer dicht en begin mijn hangmat op te hangen. Hierna krijgen we een heerlijke maaltijd van Prem voorgeschoteld. Het is verstandig om goed te eten, want we gingen op zoek naar de watervallen en voor je bij een waterval bent moet je toch nogal wat afdalingen afdalen. Smalle paadjes langs steile afgronden. Je hoofd niet stoten tegen de lange lianen die hangen aan grote hoge bomen. Nooit eerder had ik tegen zo’n hoge, grote en mooie boom geplast. (Sorry ,de nood was hoog) Dat maakt je dan toch ietwat onzeker...
Vrezend voor de terugweg, verheugde ik me op de eerste waterval, de Leoval. Na 3 kwartier struikelend en glijdend de jungle doorkruisend horen we water kletteren op de rotsen. Ietwat teleurstellend, omdat de val niet op z’n sterkst was, maar desalniettemin was het een geweldig mooi stukje natuur wat hier te zien is. M’n shirt gaat uit, de schoenen gaan van m’n voeten en glibberend over gladde en scherpe stenen waag ik me richting de val. Een verfrissende douche na een hete tocht. Vanuit de Leoval gingen we voor de volgende onderneming: De Ireneval. Nog een tocht van 3 kwartier. De val was iets sterker en ook weer erg aangenaam om onder af te koelen. Dat was fijn, want de tocht omhoog zou zwaar en heet worden. Dat wordt klimmen. De hangmat was des te aangenamer toen we na een anderhalf uur klimmen weer bij de top aankwamen.
Een maaltijd was weer voorbereid en nadat iedereen een beetje bijgekomen was werd het kampvuur weer opgebouwd. Er werd het een en ander gedronken, het was gezellig en uiteindelijk wordt het langzaam aan weer rustig op de top.
De rust wordt om een uur of 4 of 5 in de nacht ruw verstoord door geluiden die ik nergens eerder heb gehoord. Een massaal geschreeuw trekt door het hele woud. Alle andere dieren in het bos houden zich stil. Mensen spitsen hun oren in hun hangmat, onbekend met dit vreemde geluid. De Brulapen zijn wakker en zijn niet van plan onopgemerkt aan het ochtendritueel te beginnen. Moeilijk uit te leggen wat dit voor geluid is. Het lijkt op het geluid van de wezens uit de film “The Descent”, maar dan honderd keer zo hard. Één ding is zeker, de Brulapen doen hun naam eer aan. Ze brullen nog een half uur door tot het plotseling stopt... Stilte… Ik sluit mn ogen weer even en een uur later wordt ik weer wakker. Stap uit mn hangmat, kijk uit over een mistig regenwoud en zie één van de andere vroege vogels enthousiast foto’s schieten. Een aapje in een boom. Leuk! Toen nog een, en nog een, en nog een! 15 Slingerende aapjes in de bomen. Tof! Moeilijk vast te leggen op foto, ze waren nogal klein en vrij snel, maar een erg leuk om de dag mee te beginnen. Net als een Surinaams ontbijt van Prem. Heerlijk om de dag mee te beginnen. Na het ontbijt was er nog tijd. Niet genoeg tijd om nog een val te bezoeken en gezien de vorige dag (en nacht) was niet iedereen even fit om te beginnen aan een nieuwe zware tocht. Toch zonde om de tijd te verdoen in de hangmat en zo ging er toch nog een groep op zoek naar een nieuwe route. Dit pad leidde ons naar een uitkijkpunt, wat een goed uitzicht gaf over de Brownsberg en zijn ruige bebossing.
Plotseling was er weer één. Een aap. Een grote aap deze keer. De Baboen, oftewel de Brulaap. Uiteindelijk kwamen er nog 5 bij en dat werd dus aapjes kijken. Het regenwoud valt weer stil en de brulapen verderop in de bossen zetten hun keel weer op. We maken nog wat foto’s en na de apen gedag te hebben gezegd gaan we weer terug naar de verzamelplaats. Tijd om de spullen te pakken, de oranje geworden kleren weer aan te trekken en de Brownsberg af te dalen. Terug over de stoffige bauxietwegen, de hobbels, de kuilen, terug naar de stad.
Wat een mooi land. Bij Galibi had ik mij al verwonderd over hoe mooi de natuur hier kan zijn en Brownsberg heeft me dit wederom doen beseffen. Suriname, een land van vele kleuren…in stad en binnenland…
Het was weer tijd voor een tripje de binnenlanden in. De hangmat gaat mee en de backpack wordt gepackt met een zwembroek en een stel kleren. Op naar de Brownsberg en het Brokopondo meer! Met 25 man zitten we in een busje die in mijn ogen alleen gemaakt is voor de asfaltwegen (en dat is al een martelgang voor zo’n busje). Maar nee hoor, deze bus is “geschikt” voor elk wegdek. Asfalt, Bauxiet, steile hellingen, geen probleem. Voor de inzittenden is het toch een minder plezante ervaring. Twee uur lang scheurend, hobbelend en slingerend over de Bauxietwegen is een regelrechte aanslag op je rugwervels en je zitvlak. Vooral als je in het middenpad op een klapstoeltje zit waarvan de leuning slechts halverwege je rug komt. Ook de auto’s, vrachtwagens en andere busjes op de weg doen veel stof opwaaien. Dit zorgt er al snel voor dat de bus vol hangt met een oranje stofwolk en zodoende ziet iedereen er binnen no-time uit alsof ze een hele dag onder de zonnebank gelegen hebben en klaar zijn voor het WK 2008.
Om even uit te waaien stoppen we bij de stuwdam van het stuwmeer: Brokopondo. Brokopondo is op de kaart duidelijk te herkennen aan het grote blauwe vlak ergens aan de oostkant halverwege de binnenlanden in. Met de komst van het stuwmeer zijn er 6 dorpen verzonken. Op de weg er naartoe zie je de dorpen terug langs de weg. Door de overheid er neer gezet en geeft beetje het idee van een asielzoekerscentrum. Alleen stukken kleiner. Ook steken er nog allemaal boomtoppen boven het wateroppervlak uit. We nemen nog even een kijkje bij de krachtcentrale en dan op naar de top. Om die top te bereiken hebben we nog een smalle en steile helling te beklimmen met dus wit/roze bus. Op volle toeren duizend meter omhoog. 2 Terreinwagens voor ons lijken er meer moeite mee te hebben dan onze volgepropte bus dus moesten we af en toe even stilstaan. Ach zolang we niet achteruit rollen komen we er wel.
Eenmaal aangekomen op de top verwonder ik me over het uitzicht. Het Brokopondomeer is van bovenaf te zien midden in het regenwoud die verder reikt dan het oog reikt. Frisse pure lucht hier in de longen van de aardbol. Geluiden die ik nog niet eerder gehoord heb en af en toe een vrolijk fladderende vlinder met mooie felle blauwe, rode of gele kleuren. Ik druk m’n mond, die openstond van verbazing en verwondering, weer dicht en begin mijn hangmat op te hangen. Hierna krijgen we een heerlijke maaltijd van Prem voorgeschoteld. Het is verstandig om goed te eten, want we gingen op zoek naar de watervallen en voor je bij een waterval bent moet je toch nogal wat afdalingen afdalen. Smalle paadjes langs steile afgronden. Je hoofd niet stoten tegen de lange lianen die hangen aan grote hoge bomen. Nooit eerder had ik tegen zo’n hoge, grote en mooie boom geplast. (Sorry ,de nood was hoog) Dat maakt je dan toch ietwat onzeker...
Vrezend voor de terugweg, verheugde ik me op de eerste waterval, de Leoval. Na 3 kwartier struikelend en glijdend de jungle doorkruisend horen we water kletteren op de rotsen. Ietwat teleurstellend, omdat de val niet op z’n sterkst was, maar desalniettemin was het een geweldig mooi stukje natuur wat hier te zien is. M’n shirt gaat uit, de schoenen gaan van m’n voeten en glibberend over gladde en scherpe stenen waag ik me richting de val. Een verfrissende douche na een hete tocht. Vanuit de Leoval gingen we voor de volgende onderneming: De Ireneval. Nog een tocht van 3 kwartier. De val was iets sterker en ook weer erg aangenaam om onder af te koelen. Dat was fijn, want de tocht omhoog zou zwaar en heet worden. Dat wordt klimmen. De hangmat was des te aangenamer toen we na een anderhalf uur klimmen weer bij de top aankwamen.
Een maaltijd was weer voorbereid en nadat iedereen een beetje bijgekomen was werd het kampvuur weer opgebouwd. Er werd het een en ander gedronken, het was gezellig en uiteindelijk wordt het langzaam aan weer rustig op de top.
De rust wordt om een uur of 4 of 5 in de nacht ruw verstoord door geluiden die ik nergens eerder heb gehoord. Een massaal geschreeuw trekt door het hele woud. Alle andere dieren in het bos houden zich stil. Mensen spitsen hun oren in hun hangmat, onbekend met dit vreemde geluid. De Brulapen zijn wakker en zijn niet van plan onopgemerkt aan het ochtendritueel te beginnen. Moeilijk uit te leggen wat dit voor geluid is. Het lijkt op het geluid van de wezens uit de film “The Descent”, maar dan honderd keer zo hard. Één ding is zeker, de Brulapen doen hun naam eer aan. Ze brullen nog een half uur door tot het plotseling stopt... Stilte… Ik sluit mn ogen weer even en een uur later wordt ik weer wakker. Stap uit mn hangmat, kijk uit over een mistig regenwoud en zie één van de andere vroege vogels enthousiast foto’s schieten. Een aapje in een boom. Leuk! Toen nog een, en nog een, en nog een! 15 Slingerende aapjes in de bomen. Tof! Moeilijk vast te leggen op foto, ze waren nogal klein en vrij snel, maar een erg leuk om de dag mee te beginnen. Net als een Surinaams ontbijt van Prem. Heerlijk om de dag mee te beginnen. Na het ontbijt was er nog tijd. Niet genoeg tijd om nog een val te bezoeken en gezien de vorige dag (en nacht) was niet iedereen even fit om te beginnen aan een nieuwe zware tocht. Toch zonde om de tijd te verdoen in de hangmat en zo ging er toch nog een groep op zoek naar een nieuwe route. Dit pad leidde ons naar een uitkijkpunt, wat een goed uitzicht gaf over de Brownsberg en zijn ruige bebossing.
Plotseling was er weer één. Een aap. Een grote aap deze keer. De Baboen, oftewel de Brulaap. Uiteindelijk kwamen er nog 5 bij en dat werd dus aapjes kijken. Het regenwoud valt weer stil en de brulapen verderop in de bossen zetten hun keel weer op. We maken nog wat foto’s en na de apen gedag te hebben gezegd gaan we weer terug naar de verzamelplaats. Tijd om de spullen te pakken, de oranje geworden kleren weer aan te trekken en de Brownsberg af te dalen. Terug over de stoffige bauxietwegen, de hobbels, de kuilen, terug naar de stad.
Wat een mooi land. Bij Galibi had ik mij al verwonderd over hoe mooi de natuur hier kan zijn en Brownsberg heeft me dit wederom doen beseffen. Suriname, een land van vele kleuren…in stad en binnenland…
-
20 November 2006 - 18:39
Jazz:
Damn Marcel wat een verhaal! Ik zal hm eerst eens gaan lezen alvorens dit soort onzinnige reacties te geven. Tot zo -
20 November 2006 - 18:57
Jazz:
De lengte is terecht, dank voor je verslag!
Hoe lang kijken wij Nederlanders al wel niet naar programma's van het Discovery en National Geographic Channel, of films als the Lion King. En altijd maar weer geconfronteerd worden met ons gemis van jungles... De longen der Aarde, zoals je ze fraai verwoord. Wat bijzonder ook dat je daar gewoon hebt overnacht man! Hoe dichtbij wil je komen!! Ik heb mezelf bij deze trouwens een nieuw levensdoel gesteld, luisteren naar het geluid van de brulaap. Toen we the Descent keken kreeg ik er rillingen van, ben benieuwd wat het in real life met me doet.
Marcel, Jungle Boogie man, het gaat goed! -
21 November 2006 - 07:56
Harma:
Jeee marcel wat mooi en wat ee verhaal!!! Groetjes Harma -
21 November 2006 - 08:23
Ma:
Wauw MARCEL wat beleef je mooie dingen!!! Ik zal Pa nog meer aansporen om naar Suriname te gaan.
Groetjes. -
21 November 2006 - 09:40
Natasja:
Wauwie! Wat super he! Wil ik ook!
Knuffel -
21 November 2006 - 15:17
Anniek:
Heyhey, Zou je niet eens naar een suri-kapper gaan? x anniek -
21 November 2006 - 15:24
Anniek:
Trouwens wel een leuk verhaal en mooie foto's. Snak trouwens wel naar zulk avontuur. By the way, mn serieuze dingen gaan beginnen... Heb sinds vanmiddag is mn co-schap plaats bekend: Ik ga naar het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein! Zit dus niet in het UMC, leuk he. Tot contacts! -
22 November 2006 - 19:08
Martha:
Goh marcel, net nog even eke gesproken.Leuk om dit te beleven. Geweldig ! Ook heel aangenaam lezen en kijken. Maak er wat moois van en geniet ! Groetjes -
22 November 2006 - 19:50
MarcelParamarBos:
Wat een aangename reacties!
* Jazz: Je zal de Brulaap nog eens horen. Als je als Che sigaren rookt tegen de muskieten in de jungle. Tot die tijd, droom en kijk Animal Planet.
* Mam: Spoor Pap maar goed aan. Met jullie nieuwe 4WheelDrive racen jullie zo de Brownsberg op!
* Anniek: Je serieuze dingen gaan beginnen?? Dacht dat je al de hele tijd serieus aan het studeren was!? ;) Succes!
* Bobbie: Bedankt voor je enthausiasme...maar wie de....ben je??
* Iedereen die het intereseert: Ik heb mijn her van SovB gehaald! Hiervoor gaat mijn dank uit naar Jasper voor zijn goede acteerprestaties en inleveingsvermogen.
No Span! Tot laters -
24 November 2006 - 17:56
Anja:
Heey, we hebben vandaag bijeenkomst gehad van een meid die net terug is. Erg leuke verhalen gehoord en natuurlijk die van jou!! daar word ik ook erg vrolijk van!! Beleef je al wat meer op je stage... Zet hem op. Groetejes, x Anja -
27 November 2006 - 20:45
Trijnie:
Ha die Marcel, geweldig, wat een verhaal.
Nieuwsgierig als ik ben, zoals je weet; wat is de nederlandse naam voor Jane? Of anders gezegd, wat is de hedendaagse naam voor Jane.
Er zijn hier meer(o.a.Jacqueline en Marjolein)die benieuwd zijn naar de reactie.
Je hoeft het niet op deze algemene te plaatsen hoor.
Met een mail naar Dc.Lewenborg@stichtingnovo.nl zijn we ook tevree.
Trouwens even over dat haar; ik vind het top staan.
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley