So, it begins...
Door: Marcel
Blijf op de hoogte en volg Marcel
03 Oktober 2006 | Suriname, Paramaribo
Inmiddels 2 dagen bij de Huber Stg. geweest. Druk,druk,druk...Niet echt. Vooral veel zitten wachten vanaf half8 tot uur of 10, dan een uurtje in gesprek, waarin je hoopt dat er meer duidelijkheid is over wat er van ons verwacht wordt. Nee hoor. Tussen neus en lippen door krijg je wel wat te horen, verder bleef het
nog onduidelijk. Door te vragen en verschillende gesprekken is het nu wel wat duidelijker, maar het is toch wel wennen dat hier alles zo op z'n gemak gaat en het voor de werknemers hier allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.
De Huber Stg. is de enige voogdij-instelling hier in Paramaribo en begeleid tegen de 50 kinderen tussen de 0 en 21 jaar. Van deze kinderen ziet het er naar uit dat ik er 5 a 6 ga begeleiden. Wat ik begrepen heb is dat de jongste die ik begeleidt ongeveer 6 is en de oudste 19. Dit zijn geen gehandicapte kinden. De
ouders van deze kinderen zijn of overleden, ontzet van hun voogdij, dumpen de kinderen in een tehuis of op een of andere andere nare manier buiten huis beland en in een tehuis gekomen in Paramaribo. Erg nieuw allemaal, maar heb er zin in. Kan niet wachten om wat te doen, want op dit moment schiet het niet erg op. Deze 2 dagen hebben we net zoveel gedaan als dat we gewoonlijks in 2uurtjes zou kunnen, maarja volgens de Surinaamse collega's moet je niet te hard werken..."Dat doe je niet toch". Gelukkig zitten we er met z'n tweeën en maken we het wel gezellig op het kantoor en zodra we de cliënten toegewezen krijgen, kunnen hopelijk we echt wat gaan doen.(Als er tenminste geld voor is).
Het valt me nog mee dat er genoeg computers zijn. Ze waren onlangs allemaal gestolen, dus het ocentrale netwerk is nog helemaal in de war. Ze hoopten dat wij er wat verstand van hadden, (ik ook) want niemand lijkt hier te weten hoe dat werkt. Er is wel 1 internetverbinding, maar die gebruikt de directrice en gaat over de telefoonlijn (net als vroeger, eeeeeuwen geleden in Nederland!) dus internet kan maar even gebruikt worden. We hebben wel allemaal onze eigen wc-rol, anders verdwijnt dat steeds om een of andere reden. Komt door al die Roti ben ik wel achter gekomen...(eet je met je handen trouwens).
Op de Margarethalaan zitten we in een feestweek, afgelopen week en komende week 6 verjaardagen te vieren. Genoeg redenen om een parbobiri aan te breken dus. Erg gezellig en je leert elkaar gelijk goed kennen. Karin is inmiddels vertrokken en heeft plaats gemaakt voor Eva (uit Utreg). Het wisselt af en aan. Over een
maandje komt ook Inge bij ons wonen en gaan Mathilde en Aileen weer terug naar Nederland. Jammer, het zijn gezellige meiden, maarja de komende 10 maanden zullen er nog veel mensen vertrekken en bijkomen dus das niet aans.
Over de foto's. Sorry lukt me niet echt om er ondertitels bij te krijgen. Computers en internet weten me nog wel eens te irriteren hier... Maar zo hebben jullie er ieder geval wel een beeld bij en sommigen spreken wel voor zich. Andere kom ik over 10 maanden wel eens echt uit leggen.
Vanavond ga ik ieuwe skills leren...Salsa. M'n instelling van weinig "nee" zeggen en "Geniet nooit met mate" hebben samen met de lage prijs voor een paar lessen mij er toegezet maar eens te leren dansen...1,2,3 en hup 1,2,3...
Vanmiddag de eerste echte bui gehad. Kort maar heftig en best lekker. En het blijft toch heerlijk warm.
nog onduidelijk. Door te vragen en verschillende gesprekken is het nu wel wat duidelijker, maar het is toch wel wennen dat hier alles zo op z'n gemak gaat en het voor de werknemers hier allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.
De Huber Stg. is de enige voogdij-instelling hier in Paramaribo en begeleid tegen de 50 kinderen tussen de 0 en 21 jaar. Van deze kinderen ziet het er naar uit dat ik er 5 a 6 ga begeleiden. Wat ik begrepen heb is dat de jongste die ik begeleidt ongeveer 6 is en de oudste 19. Dit zijn geen gehandicapte kinden. De
ouders van deze kinderen zijn of overleden, ontzet van hun voogdij, dumpen de kinderen in een tehuis of op een of andere andere nare manier buiten huis beland en in een tehuis gekomen in Paramaribo. Erg nieuw allemaal, maar heb er zin in. Kan niet wachten om wat te doen, want op dit moment schiet het niet erg op. Deze 2 dagen hebben we net zoveel gedaan als dat we gewoonlijks in 2uurtjes zou kunnen, maarja volgens de Surinaamse collega's moet je niet te hard werken..."Dat doe je niet toch". Gelukkig zitten we er met z'n tweeën en maken we het wel gezellig op het kantoor en zodra we de cliënten toegewezen krijgen, kunnen hopelijk we echt wat gaan doen.(Als er tenminste geld voor is).
Het valt me nog mee dat er genoeg computers zijn. Ze waren onlangs allemaal gestolen, dus het ocentrale netwerk is nog helemaal in de war. Ze hoopten dat wij er wat verstand van hadden, (ik ook) want niemand lijkt hier te weten hoe dat werkt. Er is wel 1 internetverbinding, maar die gebruikt de directrice en gaat over de telefoonlijn (net als vroeger, eeeeeuwen geleden in Nederland!) dus internet kan maar even gebruikt worden. We hebben wel allemaal onze eigen wc-rol, anders verdwijnt dat steeds om een of andere reden. Komt door al die Roti ben ik wel achter gekomen...(eet je met je handen trouwens).
Op de Margarethalaan zitten we in een feestweek, afgelopen week en komende week 6 verjaardagen te vieren. Genoeg redenen om een parbobiri aan te breken dus. Erg gezellig en je leert elkaar gelijk goed kennen. Karin is inmiddels vertrokken en heeft plaats gemaakt voor Eva (uit Utreg). Het wisselt af en aan. Over een
maandje komt ook Inge bij ons wonen en gaan Mathilde en Aileen weer terug naar Nederland. Jammer, het zijn gezellige meiden, maarja de komende 10 maanden zullen er nog veel mensen vertrekken en bijkomen dus das niet aans.
Over de foto's. Sorry lukt me niet echt om er ondertitels bij te krijgen. Computers en internet weten me nog wel eens te irriteren hier... Maar zo hebben jullie er ieder geval wel een beeld bij en sommigen spreken wel voor zich. Andere kom ik over 10 maanden wel eens echt uit leggen.
Vanavond ga ik ieuwe skills leren...Salsa. M'n instelling van weinig "nee" zeggen en "Geniet nooit met mate" hebben samen met de lage prijs voor een paar lessen mij er toegezet maar eens te leren dansen...1,2,3 en hup 1,2,3...
Vanmiddag de eerste echte bui gehad. Kort maar heftig en best lekker. En het blijft toch heerlijk warm.
-
03 Oktober 2006 - 19:44
Eppie Turbo:
Yo Marcel!!
Je snapt natuurlijk wel dat ik na deze 10 maanden niet meer met je op stap kan gaan.
Met je Salsa pik je ze allemaal af..
Dude, leer mij ook gewoon een paar basis pasjes als je terug komt.. dan valt er nog over te praten ;)..
Tot die tijd.. Rustig!! Loater! -
03 Oktober 2006 - 20:06
Natasja:
Leuk je even 'gesproken'te hebben. Echt waar!
En, ik vind dat je me over 4 maanden (wanneer ik ook eindelijk in Suriname ben, kan niet wachten!) best even mag leren salsadansen!
Dikke kus -
04 Oktober 2006 - 16:17
Anniek:
Ohoh ik zou maar uitkijken wat je zegt, voor je het weet mag je iedereen in nederand leren dansen! Haha, flauw grapje :) -
05 Oktober 2006 - 11:55
Sukkol:
Ik kan ook vet goed Salsa dansen. -
05 Oktober 2006 - 15:34
Sjouke:
He marcel, mooi om te lezen dat je het aardig naar je zin hebt. Jij en salsa..zal wel goed komen denk ik! Ik lees dat je met veel dames samen werkt, dus dat zal ook wel goed komen ;) Veel plezier nog en spreek je gauw! Hier is alles goed, alleen kut weer!
Groeten Sjouke -
08 Oktober 2006 - 17:45
Jazzness:
Arme Marcel,
had je het maar wat drukker.. Ben erg benieuwd wat voor werk je te wachten staat, ik hoop dat je snel contact met ze kan maken. Bedankt voor de foto's, was een gezellig avondje. Jaja... de tijd vliegt, hoe kan het ook anders als je Vogel heet. Hoe is dat in Paramaribo? Lekkere lange lome luier uurtjes volgen elkaar in traag tempo op, zo doen je berichtjes denken. Veel plezier deze week vriend,
Jazzass -
09 Oktober 2006 - 20:04
Mathilde:
Ja die salsapasjes kan dei goed hoor.... DJO....GO PARBO....BIER
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
